Je schrijft een beleidsstuk. Over iets belangrijks. En je weet: verschillende mensen lezen dit. Je collega van een andere afdeling. Je teamleider. Een jurist. Een wethouder. Misschien een raadslid. En mogelijk ook nog een paar inwoners, partners of een journalist. Ze lezen allemaal dezelfde tekst… maar ze willen allemaal iets anders weten. Geen wonder dat je als schrijver denkt: hoe houd ik iedereen tevreden?

Soms lijkt het schrijven van een beleidstekst vooral een kwestie van beginnen. Je opent een leeg document, je typt de titel, en je gaat aan de slag. Want: het stuk moet af. Het onderwerp is helder, de informatie heb je verzameld, dus je kunt schrijven. Maar juist op dat moment ontbreekt er vaak iets essentieels.

Misschien herken je dit: je werkt met meerdere collega’s aan een beleidsstuk. Iedereen schrijft zijn eigen stukje. De ene begint met achtergrondinformatie, de ander duikt direct in maatregelen. Hier en daar zie je dubbele passages, of juist gaten. Jij plakt alles aan elkaar – maar het voelt niet als één geheel.

Een tekst kan inhoudelijk nog zo goed zijn, zonder duidelijke opbouw komt je boodschap niet over. Je lezer dwaalt af, raakt de draad kwijt of haakt helemaal af. En dat terwijl jij er wél alles in hebt gestopt: de aanleiding, de analyse, de oplossing.

Beleidsstukken staan er vol mee: vaagtaal en containerbegrippen. Denk aan woorden als sociale basis, het voorliggend veld, integrale aanpak of verbinding. Het klinkt beleidsmatig en iedereen knikt instemmend.

“Dat is toch jip-en-janneke-taal?”

Misschien herken je dit: je leest een beleidsstuk en komt zinnen tegen als “Er wordt ingezet op het faciliteren van de sociale basis.” Je leest het nog eens. En nog een keer. Maar wat staat er nou eigenlijk? Wie doet wat? En wat gaat er concreet gebeuren?